De Rainbow Fall
Blijf op de hoogte en volg Wim en Anne-Marie
21 September 2012 | Verenigde Staten, Gatlinburg
Vandaag lekker uitgeslapen tot 8 uur. Na het ontbijt zijn we naar het begin van de Rainbow trail gereden.
We komen eerst langs een oud houten huis, Noah “Bud” Ogle farm. Hier stoppen we en nemen een kijkje.
Nu op naar de start van de wandeling. De gehele wandeling naar de waterval moeten we klimmen. Onderweg komen we een grote zwart beer tegen. Heel sloom loopt hij door de bossen op zoek naar wat eten. Hij stoort zich niet aan ons, en wij niet aan hem. Er staan hier borden dat mensen wel eens worden aangevallen door beren, maar ons laat hij gelukkig met rust.
We klimmen steeds verder omhoog, de weg is niet gemakkelijk. Best wel inspannend. Het hoogte verschil liegt er ook niet om, we moeten ruim 500 meter omhoog, en er is geen lift.
Onderweg zien we wat kleinere watervalletjes en soms moeten we met een brug over het water.
Na 2 uur zijn we boven, we hebben een afstand van 4,5 km afgelegd. De waterval is schitterend. Je kunt zelfs achter de waterval lopen, maar daar kon je geen foto’s van maken, je werd er namelijk goed nat!! Zo nu dezelfde weg terug. De daling doen we in 1 uur en 25 minuten.
Daarna zijn we naar het hotel teruggereden en hebben ons wat opgefrist.
Nu gaan we het centrum in van Gatlinburg. Het lijkt er wel kermis. We gaan eerst met de kabelbaan naar boven. Vanaf boven hebben we een mooi overzicht over het plaatsje en de bergen. Intussen is het 6 uur en we krijgen honger. Op naar de pizzatent. We bestellen een pizza Calzone, en wat krijg je dan: inderdaad een BIG pizza!!! Alles is hier BIG. Wim kan de gehele pizza op, maar ikke niet. Echt niet. Al zou ik er 2 dagen voor krijgen. Nu effe wat rondkijken. Overal zie je attracties. Van spookhuis tot de gokhallen.
Hierna gaan we terug naar het hotel. Even lekker onderuit, en morgen gaan we weer verder met de rondreis richting Nashville.
Oh, ja. Ik moet jullie nog iets vertellen over gisteren. Inderdaad er waren nogal veel foto’s waar ik op stond. Dit had een reden…… Mijn fototoestel heeft gehaperd en hierdoor zijn alle gemaakte foto’s van die dag op de laatste paar na mislukt. Ik had dus bijna geen foto waar Wim op stond. Maar dat komt wel weer goed. Gelukkig had Wim zijn eigen toestel bij en die waren niet mislukt.
Een paar dagen geleden zagen we een grote duizendpoot lopen. (staat op de foto) Wat een leuk beestje dacht ik. Even optillen en naar de vele pootjes kijken. Wel grappig die bewegende ledematen. Het zijn er veel maar zeker geen duizend. Wim maakte intussen de foto en ik zette het beestje weer op de grond. Pas toen merkte ik dat mijn handen er nog al geel uitzagen. Toen ik aan de substantie rook leek het wel op jodium. Mijn handen gewassen bij de waterval, maar de gele troep ging er niet vanaf. Dan maar niet dacht ik. Na een paar uur was het gele eraf maar mijn vingers kleurde nu rood. Na een dag of wat is het nu wel verdwenen. Maar wat ik niet wist, is dat een dergelijk klein beestje (van 10cm) je behoorlijk kan bijten. Hiervan kun je dood en dood ziek van worden. Je moet dan maken dat je naar het ziekenhuis gaat voor antibiotica. Maar soms helpt dat ook niet en wordt het alleen maar erger….
Gelukkig heeft hij niet gebeten. Nu denk ik eerst effe na voordat ik zoiets ga aanraken. Lijkt me verstandiger.
Groetjes van Wim en Anne-Marie
We komen eerst langs een oud houten huis, Noah “Bud” Ogle farm. Hier stoppen we en nemen een kijkje.
Nu op naar de start van de wandeling. De gehele wandeling naar de waterval moeten we klimmen. Onderweg komen we een grote zwart beer tegen. Heel sloom loopt hij door de bossen op zoek naar wat eten. Hij stoort zich niet aan ons, en wij niet aan hem. Er staan hier borden dat mensen wel eens worden aangevallen door beren, maar ons laat hij gelukkig met rust.
We klimmen steeds verder omhoog, de weg is niet gemakkelijk. Best wel inspannend. Het hoogte verschil liegt er ook niet om, we moeten ruim 500 meter omhoog, en er is geen lift.
Onderweg zien we wat kleinere watervalletjes en soms moeten we met een brug over het water.
Na 2 uur zijn we boven, we hebben een afstand van 4,5 km afgelegd. De waterval is schitterend. Je kunt zelfs achter de waterval lopen, maar daar kon je geen foto’s van maken, je werd er namelijk goed nat!! Zo nu dezelfde weg terug. De daling doen we in 1 uur en 25 minuten.
Daarna zijn we naar het hotel teruggereden en hebben ons wat opgefrist.
Nu gaan we het centrum in van Gatlinburg. Het lijkt er wel kermis. We gaan eerst met de kabelbaan naar boven. Vanaf boven hebben we een mooi overzicht over het plaatsje en de bergen. Intussen is het 6 uur en we krijgen honger. Op naar de pizzatent. We bestellen een pizza Calzone, en wat krijg je dan: inderdaad een BIG pizza!!! Alles is hier BIG. Wim kan de gehele pizza op, maar ikke niet. Echt niet. Al zou ik er 2 dagen voor krijgen. Nu effe wat rondkijken. Overal zie je attracties. Van spookhuis tot de gokhallen.
Hierna gaan we terug naar het hotel. Even lekker onderuit, en morgen gaan we weer verder met de rondreis richting Nashville.
Oh, ja. Ik moet jullie nog iets vertellen over gisteren. Inderdaad er waren nogal veel foto’s waar ik op stond. Dit had een reden…… Mijn fototoestel heeft gehaperd en hierdoor zijn alle gemaakte foto’s van die dag op de laatste paar na mislukt. Ik had dus bijna geen foto waar Wim op stond. Maar dat komt wel weer goed. Gelukkig had Wim zijn eigen toestel bij en die waren niet mislukt.
Een paar dagen geleden zagen we een grote duizendpoot lopen. (staat op de foto) Wat een leuk beestje dacht ik. Even optillen en naar de vele pootjes kijken. Wel grappig die bewegende ledematen. Het zijn er veel maar zeker geen duizend. Wim maakte intussen de foto en ik zette het beestje weer op de grond. Pas toen merkte ik dat mijn handen er nog al geel uitzagen. Toen ik aan de substantie rook leek het wel op jodium. Mijn handen gewassen bij de waterval, maar de gele troep ging er niet vanaf. Dan maar niet dacht ik. Na een paar uur was het gele eraf maar mijn vingers kleurde nu rood. Na een dag of wat is het nu wel verdwenen. Maar wat ik niet wist, is dat een dergelijk klein beestje (van 10cm) je behoorlijk kan bijten. Hiervan kun je dood en dood ziek van worden. Je moet dan maken dat je naar het ziekenhuis gaat voor antibiotica. Maar soms helpt dat ook niet en wordt het alleen maar erger….
Gelukkig heeft hij niet gebeten. Nu denk ik eerst effe na voordat ik zoiets ga aanraken. Lijkt me verstandiger.
Groetjes van Wim en Anne-Marie
-
22 September 2012 - 08:28
Anja:
het was toch niet diezelfde beer??? want dan worden jullie achtervolgd, misschien wil hij wel me naar Nederland??? let maar op!! -
22 September 2012 - 08:31
Jos:
Heeft die beer die foto geknipt waar jullie samen op staan :-) -
22 September 2012 - 09:47
Henk:
Hoi Anne-marie,
zo te zien deed je fototoestel het weer. Mooi die herfstkleuren.
Gr,
Henk -
22 September 2012 - 21:33
Mike En Marijke:
Zo zie je maar voor een grote beer hoef je niet zo bang te zijn als voor zo'n kleine duidend poot.
Het doet 999 keer tik en 1 keer tok wat is dat (een duizendpoot met 1 houten been)
foto's zijn weer erg mooi.
op naar Nashville.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
