Letterlijk gezandstraald !!!!!

Om 5.45 uur liep de wekker af en om 6.45 uur moesten we beneden klaarstaan voor de bus die ons wegbracht naar het begin van de wandeling, naar de Mangatepopo car park, ook deze bus zou ons later op de dag weer ophalen. De buschauffeuse vroeg ons of we allemaal een jas bij ons hadden want het zou kunnen dat het boven op de berg wel wat zou waaien.

We starten om half 8 met de wandeling. Het eerste stuk naar de Mangatepopo Hut ging makkelijk. Geleidelijk klimmend omhoog.
Het was erg mistig, we konden net zien dat er links er rechts een berg was.

We vervolgen de route naar Soda Springs, ook dit ging vrij makkelijk. Toen kwamen we een bord tegen waarop stond dat we nog konden omdraaien, de crossing begon hier echt. Ok, de klim ging gestaagd naar boven naar de South Crater, deze omgeving noemen ook wel Devils Staircase. Het is behoorlijk mistig, soms kon je net een paar meter voor je uit zien, en de klim is vrij steil. We snapten nu wel waarom ze dit zo noemen. Het begon flink te waaien.

Bovenaan de Devils Staircase kon je ook kiezen voor de klim naar de Mount Ngauruhoe. Omdat we maar 2 of 3 meter vooruit konden kijken konden we net het bord lezen. De klim naar boven zou dus niets opleveren, alleen maar meer wind en mist. De temperatuur zakt en het lijkt we of het maar een paar graden is. De wind waait steeds harder en harder.
We komen aan bij de Red Crater Ridge. Hier waait het zo hard dat we elkaar moeten vasthouden. Je waait echt zo om!

Er staat dat de klim verder naar boven nu nog een half uurtje duurt. Nou echt niet. We kunnen bijna geen adem halen. De mensen om je heen krijgen het ook moeilijk en zoeken elkaar op. Iedereen kruipt achter een grote steen om maar wat adem te kunnen happen.

Als je het koud hebt, dan hebt je dat, daar zeur je dan ook niet meer om. Je ziet heel veel mensen verkleumen van de kou, maar het moeilijk ademhalen is op dit moment de nr 1. Een eindje verder tijdens deze klim worden we letterlijk gezandstraald, wat behoorlijk wat pijn doet. Je wilt naar voren kijken om iets te zien, maar omdat het zand je om de oren vliegt is dit bijna niet mogelijk. Nou mijn benen hoeven voorlopig niet meer geschoren te worden, deze zijn door dit zandstralen helemaal glad geworden!

Eindelijk, eindelijk zijn we boven. Eindelijk denken we. Maar dan mogen we over een smalle richel, hier ligt allemaal los grind en zand naar beneden. De wind waait nog steeds en het zand waait om onze oren. De mist houd ons ook nog steeds gezelschap, al is deze al wat minder.

Dan, ineens roept iemand iets. We kijken de richting in en waarrempel we zien iets groen/blauws. WATER !!! En dan is er weer mist. Een eindje verder kunnen we gaan zitten op een paar stenen. We wachten even en ja, daar trekt de mist weer op en we zien de Emerald Lakes. Hele apart kleur. We maken tussen de mist en een helder moment een paar foto’s. Daarnet achter ligt het Blue Lake. Ook hier maken we vlug een paar foto’s.

Hierna moeten we nog een klein stuk klimmen, en dan begint de daling naar de Ketetahi Hut. Je zou zeggen we hebben alles wel zo’n beetje gehad. Maar nee, ik moest zo nodig vallen( ja ik weet het: “lomp is lastig”, hè Geert!). Tja, en daar zit je dan met 2 kapotte knieën. Mijn linker hand heb ik ook gekneusd. Na wat water over mijn knieën gedaan te hebben gaan we verder. Het is nog 11km, dus vooruit maar weer.

De daling gaat geleidelijk aan en we zien in de verte een groot meer liggen. De zon komt ook nog eens door de mist heen! Het wordt nog mooi weer! We doen onze jassen uit en dalen verder.

Na 6,5 uur en 19,4 km in totaal gelopen, geklommen, geklauterd te hebben komen we bij het eindpunt aan.

Intussen schijnt de zon volop en meerendeel van de wandelaars ligt hier uitgeput op de grond. Wij besluiten dit ook te doen en wachten op de bus.

Om half 4 waren we weer terug bij ons Hotel. Tijd voor een bad en wat eten. Dan een verdiend wijntje of een heerlijk koud glas bier!!!

Dit was een dag die we niet gauw zullen vergeten. We hebben heel veel gewandeld en geklommen, in o.a. Slowakije, Engeland, Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk, Kreta, La Palma, Madeira en in Amerika.
Maar dit sloeg werkelijk alles. Dit was een tocht der tochten.

Mount Doom, we hadden het kunnen weten, de naam alleen al!!!

Groetjes van Wim en Anne-Marie