Abel Tasman National Park
Door: anne-marie
Blijf op de hoogte en volg Wim en Anne-Marie
21 Januari 2011 | Nieuw Zeeland, Nelson
Half 8 opgestaan, en na het ontbijt zijn we vertrokken richting Pohara, waar het Abel Tasman Memorial staat. We rijden door gebieden waar veel wijngaarden zijn. Ook zien we veel peren- en appelgaarden, maar ook sinaasappel, en kiwiplantages. In de verte zien we het gebergte van het Abel Tasman National Park.
We rijden de bergen in, steeds hoger. Het uitzicht wordt steeds breder. Aan onze rechterkant zien we een bord met de tekst: Harwoods Hole. Dat lijkt ons wel leuk om even te gaan kijken wat dat is. Vooraan de weg staat: Gevaarlijke weg, niet geschikt voor campers e.d. Nou we gaan het proberen, omdraaien kan altijd. We volgen 10km een onverharde weg. Omdraaien is op deze weg gewoon niet mogelijk. De weg is te smal, en aan een kant hebben we een ravijn. Ok, de weg is niet zo “save”.
We rijden dan weer door een bos, en dan weer door open velden met schapen. Uiteindelijk komen we bij de parkeerplaats aan.
Volgens een bord is Harwoods Hole een gat in de grond van 176m diep. Heel lang geleden is dit allemaal door water verzakt. Bij de rand van dit gat zijn geen hekken, dus het is zeer gevaarlijk om dicht bij de rand te komen. Er is altijd instortingsgevaar. Alleen met een gids mag men in het gat afdalen. Daar in is het zeer koud staat er geschreven, ongeveer 6 graden. De wandeling er naar toe is 45 minuten. We lopen door een bos, het “Chetwood Forest” zoals het in The Lord of the Rings heette. In het echt is dit het Abel Tasman National Park. Het wandelpad is in het begin goed begaanbaar. De bomen lijken allemaal wel rot en vochtig. Als je verder goed rond kijkt zie je ook dat de grond zeer vochtig is, af en toe zie je een klein vennetje. Een vogeltje leid ons even af en blijft op een halve meter voor ons op de grond zitten. Het kijkt ons aan, net alsof ie wil zeggen: “hebben jullie niks lekkers voor mij?” Ok, we pakken een koekje uit onze rugzak en verkruimelen wat voor hem. Nou we hadden hem dus goed begrepen, ha, ha. Het was zo op. Het pad werd smaller en op een gegeven moment lagen er alleen nog maar grote stenen waar je overheen moest klimmen. Uiteindelijk komen we bij het gat aan. Ja, het is een diep gat!!! We kijken omhoog en zien een wand van ongeveer 100 m voor ons, onder ons zit nog eens ruim 70 m. Via hele grote stenen klimmen we tot net aan de rand en maken wat foto’s. Het is inderdaad hier gevaarlijk. Terug naar de auto. We hebben ruim 2 uur hier rond gewandeld.
Weer het onverharde pad terug naar de hoofdweg om onze weg te vervolgen. We rijden door naar Pohara, hier lopen we even langs het strand wat de naam draagt: Abel Tasman Beach. Een eindje verder met de auto zien we het Abel Tasman Memorial. We klimmen naar boven waar we het zien staan. Dit is een herinneringsmonument dat Abel hier als eerste aan land is gekomen.
Vanuit dit uitzichtpunt zien we de baai waar Abel voet aan wal zetten. Dit was op 13 december 1642, toen hij Nieuw Zeeland ontdekte. Hij is ook diegene die de eilanden de naam “Nieuw Zeeland” heeft gegeven. Abel is in Nederland geboren in 1603 te Lutjegast vlakbij Groningen.
We vervolgens onze weg en rijden langs een kust waar veel pinguins voorkomen. Even rond gelopen maar helaas, nu is er niet eentje te vinden. Nog een klein stukje verder rijdend komen we bij een bord waar de wandeling begint naar de Wainui Falls. De wandeling er naar toe is 45 minuten. We moeten klimmen en dan weer dalen. Ook zijn er verschillende bruggen waarvan een een hangbrug is.
Bij de waterval hebben we wat foto’s genomen. Het water komt er met geweld naar beneden. Je wordt dan ook nat als je er iets te dicht bij komt. Een mist van regen is het onderaan de waterval.
Zo dat was het voor vandaag, och ja, we moesten natuurlijk weer dat hele eind terugrijden naar het hotel. We hebben onderweg even gestopt om wat te eten en wat boodschapjes te doen.
Rond 9 uur waren we weer terug in het Hotel.
Omdat ik een paar dagen geleden die val heb gemaakt zit het niet zo goed met mijn rug. De spierpijn gaat niet over en het belemmerd wel af en toe de wandelingen. Maar tot nu toe gaat het redelijk. Stil zitten kan ik toch niet, en beweging is altijd beter als niks doen, toch?
Groetjes van Wim en Anne-Marie
We rijden de bergen in, steeds hoger. Het uitzicht wordt steeds breder. Aan onze rechterkant zien we een bord met de tekst: Harwoods Hole. Dat lijkt ons wel leuk om even te gaan kijken wat dat is. Vooraan de weg staat: Gevaarlijke weg, niet geschikt voor campers e.d. Nou we gaan het proberen, omdraaien kan altijd. We volgen 10km een onverharde weg. Omdraaien is op deze weg gewoon niet mogelijk. De weg is te smal, en aan een kant hebben we een ravijn. Ok, de weg is niet zo “save”.
We rijden dan weer door een bos, en dan weer door open velden met schapen. Uiteindelijk komen we bij de parkeerplaats aan.
Volgens een bord is Harwoods Hole een gat in de grond van 176m diep. Heel lang geleden is dit allemaal door water verzakt. Bij de rand van dit gat zijn geen hekken, dus het is zeer gevaarlijk om dicht bij de rand te komen. Er is altijd instortingsgevaar. Alleen met een gids mag men in het gat afdalen. Daar in is het zeer koud staat er geschreven, ongeveer 6 graden. De wandeling er naar toe is 45 minuten. We lopen door een bos, het “Chetwood Forest” zoals het in The Lord of the Rings heette. In het echt is dit het Abel Tasman National Park. Het wandelpad is in het begin goed begaanbaar. De bomen lijken allemaal wel rot en vochtig. Als je verder goed rond kijkt zie je ook dat de grond zeer vochtig is, af en toe zie je een klein vennetje. Een vogeltje leid ons even af en blijft op een halve meter voor ons op de grond zitten. Het kijkt ons aan, net alsof ie wil zeggen: “hebben jullie niks lekkers voor mij?” Ok, we pakken een koekje uit onze rugzak en verkruimelen wat voor hem. Nou we hadden hem dus goed begrepen, ha, ha. Het was zo op. Het pad werd smaller en op een gegeven moment lagen er alleen nog maar grote stenen waar je overheen moest klimmen. Uiteindelijk komen we bij het gat aan. Ja, het is een diep gat!!! We kijken omhoog en zien een wand van ongeveer 100 m voor ons, onder ons zit nog eens ruim 70 m. Via hele grote stenen klimmen we tot net aan de rand en maken wat foto’s. Het is inderdaad hier gevaarlijk. Terug naar de auto. We hebben ruim 2 uur hier rond gewandeld.
Weer het onverharde pad terug naar de hoofdweg om onze weg te vervolgen. We rijden door naar Pohara, hier lopen we even langs het strand wat de naam draagt: Abel Tasman Beach. Een eindje verder met de auto zien we het Abel Tasman Memorial. We klimmen naar boven waar we het zien staan. Dit is een herinneringsmonument dat Abel hier als eerste aan land is gekomen.
Vanuit dit uitzichtpunt zien we de baai waar Abel voet aan wal zetten. Dit was op 13 december 1642, toen hij Nieuw Zeeland ontdekte. Hij is ook diegene die de eilanden de naam “Nieuw Zeeland” heeft gegeven. Abel is in Nederland geboren in 1603 te Lutjegast vlakbij Groningen.
We vervolgens onze weg en rijden langs een kust waar veel pinguins voorkomen. Even rond gelopen maar helaas, nu is er niet eentje te vinden. Nog een klein stukje verder rijdend komen we bij een bord waar de wandeling begint naar de Wainui Falls. De wandeling er naar toe is 45 minuten. We moeten klimmen en dan weer dalen. Ook zijn er verschillende bruggen waarvan een een hangbrug is.
Bij de waterval hebben we wat foto’s genomen. Het water komt er met geweld naar beneden. Je wordt dan ook nat als je er iets te dicht bij komt. Een mist van regen is het onderaan de waterval.
Zo dat was het voor vandaag, och ja, we moesten natuurlijk weer dat hele eind terugrijden naar het hotel. We hebben onderweg even gestopt om wat te eten en wat boodschapjes te doen.
Rond 9 uur waren we weer terug in het Hotel.
Omdat ik een paar dagen geleden die val heb gemaakt zit het niet zo goed met mijn rug. De spierpijn gaat niet over en het belemmerd wel af en toe de wandelingen. Maar tot nu toe gaat het redelijk. Stil zitten kan ik toch niet, en beweging is altijd beter als niks doen, toch?
Groetjes van Wim en Anne-Marie
-
21 Januari 2011 - 11:06
Angelien:
vologens mij zijn jullie weer aan vakantie toe als jullie weer terug zijn
er worden wat km gemaakt,nemen jullie nog een rustdag tussen door ?? -
21 Januari 2011 - 11:10
Henk En Daisy:
Van vogels weet ik alles!!! Voor ieder die geinteresseerd is: de vogel is een "drijfsijsje", en de kwartel is een "dove kwartel".
Mocht er nog een keer een foto van een roofvogel komen dat is dat een havik........(of niet Anne-marie?)
Gr,
Henk -
21 Januari 2011 - 11:22
Clazien:
Hé, geen wijntje deze keer?
Wil ook wel eens helpen tegen spierpijn,
tenminste als je er genoeg ven neemt, voel je niks meer.
Groetjes Clazien. -
21 Januari 2011 - 12:21
Wim En Od.:
Kan me voorstellen dat jullie geen rustdag wil inplannen, wat jullie allemaal zien is overweldigend, fantastisch en Nieuw Zeeland heeft nog veel meer te bieden (Terug in Malden kun je nog lang genoeg zitten!!!)
Geniet er samen van en neem in plaats van een wijntje een likeurtje, goed voor de rug, lijf en ledematen. -
21 Januari 2011 - 12:24
Angeline:
Dat is wat minder Anne-Marie dat je rug zeer begint te doen. Een lekker warm bad mag ook nog wel eens helpen, ik weet niet of je er een heb in je kamer voor de nacht. Anders een hottubje opzoeken. Of een lekkere massage!!
Groetjes, -
21 Januari 2011 - 18:37
Mike Marijke:
Hoi ik weet niet wat we er mee kunnen winnen maar volgens mij is het vogeltje een flupke van een pieperdasterke en dan het gele soort.
Ik weet het eigenlijk zeker denk ik.
En pas op in die wouden ik heb horen vertellen dat er nog enkele ossenaren rond kunnen wandelen.
verder zijn de veslagen weer fantasties en we genieten telkens weer.
en maar goed dat je het gat niet gevult hebt.
groetjes -
21 Januari 2011 - 21:19
Ad:
Hoi reizigers,
De vogel is een Robin.Familie van onze roodborst. Net als de roodborst in nederland kan hij mensen op de voet volgen. Dat doet hij omdat hij in de omgewoelde aarde van je voetstappen insecten vindt. Als je in de tuin aan het werken bent doet de roodborst soms hetzelfde. Roodborst heet in Engeland Red Robin. Geniet verder. Het blijft leuk om jullie te volgen. Ik hoop dat je rug snel herstelt.
-
22 Januari 2011 - 09:12
Ome Jan:
Hoi Wim en Annemarie,het is weer geweldig die verslagen en foto's van jullie maar neem op tijd rust en dat glaasje niet vergeten en wat dat vogeltje betreft,het is gewoon een geelborstje, .
Ik wens jullie nog veel plezier. gr ome Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
